Krynica – Zdrój
Zwana Perłą polskich uzdrowisk, leży w malowniczej dolinie Kryniczanki i jej dopływu Palenicy, u podnóża Góry Parkowej, na wysokości 560-720 m n.p.m. Od wschodu, zachodu i północy otaczają ją zalesione wzgórza Beskidu Sądeckiego.
W dobie rozkwitu uzdrowisko gościło przedstawicieli wszystkich stanów i zawodów, luminarzy polskiej nauki, literatury i sztuki, m.in. Aleksandra Fredrę, Marię Konopnicką, Adama Asnyka, Józefa Ignacego Kraszewskiego, Jana Matejkę, Wincentego Pola, Stanisława Wyspiańskiego, Henryka Sienkiewicza, Aleksandra Gierymskiego, Artura Grottgera.
W okresie międzywojennym bywali w Krynicy marszałek Józef Piłsudski, Ludwik Solski, Helena Modrzejewska. W „Patrii” gościła księżniczka Juliana, późniejsza holenderska królowa. Tak znakomitych gości zawdzięczała Krynica doskonałej infrastrukturze leczniczej, hotelowej, sportowej i rekreacyjnej, czyniącej z niej najbardziej renomowany europejski kurort.
Ponad 200-letnie tradycje przyrodolecznicze, charakterystyczny klimat o cechach klimatu podalpejskiego, malowniczy krajobraz, bogactwo wód mineralnych jak również atmosfera „spotkania u wód” umożliwiają proces regeneracji organizmu sprzyjając naturalnej odnowie biologicznej.
Naturalne wody lecznicze
Bogactwem krynickiej ziemi są przede wszystkim wody lecznicze, których właściwości są znane i cenione od wieków. Krynickie wody od dawna znajdują się w centrum zainteresowania medycyny. Ich działanie lecznicze zostało udowodnione długoletnią obserwacją, a w miarę postępu nauk medycznych wielostronnymi badaniami fizykochemicznymi i klinicznymi. Na obszarze administracyjnym uzdrowiska Krynica-Zdrój aktualnie znajduje się kilkadziesiąt ujęć wody, z tego 7 ujęć (Zdrój Główny, Słotwinka, Jan, Józef, Mieczysław, Tadeusz, Zuber) stosuje się do kuracji pitnej (krenoterapii) lub używa do produkcji wody butelkowanej. Pozostałe ujęcia dostarczają wody mineralne do leczenia wziewnego (inhalacje) oraz zabiegów w postaci kąpieli mineralnych kwasowęglowych.
Pijalnie wód
Pierwszych badań krynickich wód dokonał prof. Uniwersytetu Lwowskiego – Baltazar Hacquet już w roku 1788 przeprowadzając analizy chemiczne. Już w roku 1857 w Krynicy odnotowano, że w posiadaniu rządowym znajdowało się 17 obiektów zdrojowych z 57 pokojami dla kuracjuszy oraz z 28 łazienkami służącymi do celów zabiegowych. Odpowiedzią na zainteresowanie lecznictwem uzdrowiskowym było powstanie w roku 1869 Pijalni Głównej w sercu krynickiego zdroju, na deptaku. Pijalnia ta istniała równe 100 lat, a na jej miejscu wzniesiono obecną Pijalnię Główną w 1971r. Pozostałe krynickie pijalnie to Pijalnia Jana, Pijalnia Uzdrowiskowa w Starych Łazienkach Mineralnych, Pijalnia Mieczysław w Starym Domu Zdrojowym i Pijalnia Słotwinka (najstarszy zachowany budynek w Krynicy-Zdroju, z 1806 roku).
